prazentear - verbo
pra·zen·te·ar intransitivo; transitivo
Indicativo |
---|
Presente
| Pretérito imperfeito
| Pretérito perfeito
| Pretérito mais-que-perfeito
| Futuro imperfeito
| Futuro perfeito (condicional)
|
prazenteio prazenteias prazenteia prazenteamos prazenteais prazenteiam
| prazenteava prazenteavas prazenteava prazenteávamos prazenteáveis prazenteavam
| prazenteei prazenteaste prazenteou prazenteamos / prazenteámos prazenteastes prazentearam
| prazenteara prazentearas prazenteara prazenteáramos prazenteáreis prazentearam
| prazentearei prazentearás prazenteará prazentearemos prazenteareis prazentearão
| prazentearia prazentearias prazentearia prazentearíamos prazentearíeis prazenteariam
| Conjuntivo / Subjuntivo
| Imperativo
| Infinitivo
| Outras formas
|
---|
Presente
| Pretérito imperfeito
| Futuro
| Afirmativo (Negativo)
| prazentear
| Gerúndio
|
prazenteie prazenteies prazenteie prazenteemos prazenteeis prazenteiem
| prazenteasse prazenteasses prazenteasse prazenteássemos prazenteásseis prazenteassem
| prazentear prazenteares prazentear prazentearmos prazenteardes prazentearem
| - prazenteia (prazenteies) prazenteie prazenteemos prazenteai (prazenteeis) prazenteiem
| Pessoal prazentear prazenteares prazentear prazentearmos prazenteardes prazentearem
| prazenteando
Particípio passado
prazenteado | prazenteada | prazenteados | prazenteadas |
|
Flexiona como : arear forma nominal : prazenteio
|