maniatar - verbo
ma·ni·a·tar transitivo
Indicativo |
---|
Presente
| Pretérito imperfeito
| Pretérito perfeito
| Pretérito mais-que-perfeito
| Futuro imperfeito
| Futuro perfeito (condicional)
|
maniato maniatas maniata maniatamos maniatais maniatam
| maniatava maniatavas maniatava maniatávamos maniatáveis maniatavam
| maniatei maniataste maniatou maniatamos / maniatámos maniatastes maniataram
| maniatara maniataras maniatara maniatáramos maniatáreis maniataram
| maniatarei maniatarás maniatará maniataremos maniatareis maniatarão
| maniataria maniatarias maniataria maniataríamos maniataríeis maniatariam
| Conjuntivo / Subjuntivo
| Imperativo
| Infinitivo
| Outras formas
|
---|
Presente
| Pretérito imperfeito
| Futuro
| Afirmativo (Negativo)
| maniatar
| Gerúndio
|
maniate maniates maniate maniatemos maniateis maniatem
| maniatasse maniatasses maniatasse maniatássemos maniatásseis maniatassem
| maniatar maniatares maniatar maniatarmos maniatardes maniatarem
| - maniata (maniates) maniate maniatemos maniatai (maniateis) maniatem
| Pessoal maniatar maniatares maniatar maniatarmos maniatardes maniatarem
| maniatando
Particípio passado
maniatado | maniatada | maniatados | maniatadas |
|
Flexiona como : amar variante de : manietar
|